czasownik przechodni. (1.1) przez nieuwagę zostawić coś w nieznanym sobie miejscu. (1.2) uciec przed pogonią lub ludźmi śledzącymi daną osobę. (1.3) stracić kontakt z osobą lub grupą z którą gdzieś się szło. (1.4) przest. doprowadzić do zguby. czasownik zwrotny.
Odpowiedzi przypomnij sobie gdzie po raz ostatni miałaś w ręku np. pamiętnik. Jeżeli nie pamiętasz to sprzątaj w pokoju na tzw. "błysk" tzn. jak mi się nudzi to książki ubrania i wgl wszystko wyciągam z szaf i biurka i wycieram kurze i na nowo segereguje co zostaje co do śmieci a przy okazji znajduję miliony rzeczy o których zapomniałam, a zapamiętaj,że jeśli czegoś szukasz a nie umiesz znaleźć,znaczy to że ta rzecz jest blisko. bo to działa na tej zasadzie:niepotrzebuję-rzucam tym na prawo i lewopotrzebne- do śmierci tego nie znajdę ostatnio tak szukałam mojego portfela z dowodem kartą do banokamtu i z ważnymi papierami bo jechałam do lekarza, i okazało się,że leżał w biurku ^ xD szukaj ich zobacz za łóżkiem za biurkiem na podłodze a przy okazji postprzątaj pokój zobacz w plecaku i ogólnie we wszystkich pokojach i w łazience napewno się znajdzie ale musisz szukać dokładnie ;D ja tam powtarzam caaaaly dzien gdzie chodzilam itp i jak napisano powyzej sprobuj sb przypomniec gdzie to zostawilasw moim przypadku nie szukam tego co zgubilam bo po ok 3 mies to znajde :D eliza321 odpowiedział(a) o 13:16 Przypomnij sobie co ostatnio z nimi robiłaś, gdzie położyłaś. Zapytaj czlonków rodziny może widzieli gdzieś. Bullbull odpowiedział(a) o 09:48 Przypomnij sobie gdzie ostatnio miałeś swoją zgubioną rzecz, poszukaj jej w tym miejscu, gdzie tam była zanim ją zgubiłeś. Ja zgubiłam tydzień temu 50 złotych gdzieś w domu. Wiesz co? Znajdziesz te rzeczy wtedy jak Ci nie będą potrzebne. Sadze, ze na razie nie znajdziesz. Takie rzeczy są najczęściej w głupich miejscach- tam gdzie nawet nie pomyslalabys.[LINK]. Odpowiesz? spróbuj sobie przypomnieć gdzie je ostatnio widziałaś. Uważasz, że ktoś się myli? lub
Oddaliłam się od domu z 50km i nei wiem gdzie jestem . Jak znaleźć swój dom? Zobacz 2 odpowiedzi na pytanie: Jak znaleźć swój dom, gdy się zgubi w MineCraft?
Czasem wystarczy chwila – w tłumie, sklepie, na plaży – żeby rozbrykany malec zniknął z oczu. Obyś nigdy nie znalazła się w takiej sytuacji! Na wszelki wypadek jednak przeczytaj. Aż boisz się pomyśleć, że to mogłoby się wam przydarzyć? Lepiej, by nasze rady nie okazały się potrzebne. Ale ryzyko istnieje. Czy twoja pociecha wie, jak się zachować, gdy się zgubi? Łagodnie i bez straszenia przygotuj ją na taką ewentualność. Naucz dziecko, jak się nazywa Przede wszystkim sprawdź, czy potrafi powiedzieć, jak się nazywa i gdzie mieszka. Ćwicz tę umiejętność w zabawie i od czasu do czasu powtarzaj. Trzy- lub czterolatek szybko się uczy, ale też prędko zapomina. A te wiadomości powinien mieć w główce zawsze. Starszak może też zapamiętać numer twojego telefonu komórkowego. Jednak pod wpływem stresu (gdy się zgubi) nawet bardzo rezolutny przedszkolak może zapomnieć nazwiska. Wiele kurtek i bluz ma wewnątrz specjalne naszywki – nie wpisuj tam pełnych danych dziecka, wystarczy imię i numer twojej komórki. W Internecie można zamówić bransoletkę z numerem telefonu, którą malec może nosić np. na plaży. Gdyby się zgubił, osoba, która go znajdzie, będzie mogła szybko się z tobą skontaktować. - Uczmy też dziecko, kim jest policjant, ochroniarz, strażnik miejski, obsługa sklepu. Na spacerze lub podczas zakupów pokazujmy mu takie osoby: „To jest pan ochroniarz. Gdybyś się zgubiła, zorientowała się, że nas nie ma, podejdź i powiedz, że szukasz rodziców” – radzi Mariola Pietroń-Ratyńska, psycholog. Trzymaj dziecko za rękę, by się nie zgubiło W tłumie zawsze trzymaj dziecko za rękę. Przypominaj mu i powtarzaj: „Bądź blisko mnie, patrz, gdzie jestem, nie odchodź”. – Gdy maluch się nas ładnie pilnuje, nagradzajmy go za to, chwalmy, żeby utrwalić dobre nawyki – podpowiada psycholog. Kilkuletnie dziecko jest ufne, nie umie odróżnić ludzi dobrych od złych. Może oddalić się, gdy zobaczy coś ciekawego (np. zabawkę na wystawie sklepu). Dlatego nie wolno go spuścić z oka! Uprzedź malca, że coś takiego jak zgubienie się może się zdarzyć. Zapewnij, że zawsze będziesz go szukać i na pewno wrócisz. Starszy przedszkolak już sobie potrafi wyobrazić, że jeśli rodzice zniknęli, to wkrótce wrócą. Trzylatek może mieć z tym kłopoty i przez to jeszcze bardziej się przestraszyć. Przestrzegaj dziecko przed obcymi Trzeba dziecku tłumaczyć, że nie każdej osobie można ufać, bo nie każdy jest dobry. Uprzedzić, że nie należy odpowiadać na pytania, jeśli ktoś wypytuje o różne rzeczy dotyczące rodziny. Mówić, że są miejsca na ciele, których obcy nie może dotykać. Wyjaśnij też, że nie wolno dać się obcej osobie wyprowadzić z miejsca, w którym się zgubiło. Wyjaśnij, że na pewno nie będziesz czekała na zewnątrz i na pewno nie poprosisz nikogo obcego, żeby je zabrał do ciebie, tylko sama przyjdziesz. Zachęcaj dziecko, by głośno protestował, gdyby ktoś próbował go zabrać. Musi wiedzieć, że może (i powinno!) to robić i nikt nie będzie miał tego za złe. Tłumacz: „Trzeba krzyczeć, żeby inni zwrócili uwagę, że dzieje się coś złego”. Może przydać się gwizdek. Jeśli twój maluch ma tendencje do znikania, powieś mu go na szyi. Zobacz też: Na co pozwalać dziecku na wakacjach
Tłumaczenia w kontekście hasła "mnie zgubiło" z polskiego na niemiecki od Reverso Context: Jak się domyślasz, to mnie zgubiło. Tłumaczenie Context Korektor Synonimy Koniugacja Koniugacja Documents Słownik Collaborative Dictionary Gramatyka Expressio Reverso Corporate
To hasło chyba najczęściej powtarzało się w wypowiedziach gości, zaproszonych w niedzielę na Zamek Żupny w Wieliczce. W spotkaniu z okazji 15-lecia samorządu uczestniczyło ponad 100 osób: radni gminni i powiatowi wszystkich kadencji, osoby współpracujące z wielickim samorządem i posłowie na Sejm. Tego dnia nie brakowało wspomnień o samorządowej historii, o tym, czego udało się dokonać i co było ważne. - Nie podejmuję się opowiedzieć tych piętnastu lat: tego się nie da zrobić - a na pisanie pamiętników jeszcze za wcześnie... Za najlepsze, co się udało, uważam to, że rady sołeckie i zarządy osiedlowe mogą decydować o kolejności remontów dróg lub budowie kanalizacji, że muszą nad tym wspólnie debatować, dogadywać się, wybierać to, co najważniejsze i co będzie służyć większej liczbie mieszkańców. To właśnie jest w samorządności istotne: świadomość, że coś od nas zależy i że ta nasza możliwość działania powinna być wykorzystana jak najlepiej dla dobra ogółu - _mówił burmistrz Niepołomic Stanisław Kracik. Równie często jednak powtarzały się słowa, że w samorządności lokalnej - szczególnie, jeśli porównać to, co dzieje się teraz i co działo się w pierwszej kadencji, w latach 1990-94 - coś się zagubiło. Wiele osób nie ma już dawnego zapału do pracy, a samorządowe życie to coraz częściej gry i gierki polityczne. - Pierwsza kadencja to czas romantyzmu i marzycielstwa. Potem przyszedł czas na realizm - oceniał Kazimierz Barczyk, były poseł, przewodniczący Stowarzyszenia Gmin i Powiatów Małopolski. - W pierwszej kadencji wiara poderwała ludzi do pracy i udało się w krótkim czasie zrobić bardzo wiele. W drugiej kadencji było już więcej polityki, co źle odbiło się na zarządzaniu gminami - przyznał starosta Adam Kociołek. - Pamiętam dyskusje przy tworzeniu samorządów lokalnych. Wierzyliśmy, że w nowym systemie będzie po prostu normalnie, że odejdziemy od zasad, które rządziły w Polsce przed rokiem 1989. Wierzyliśmy, że wszystko się zmieni, że to, co było złe w poprzednim ustroju - niejasne kryteria przyjmowania pracowników do urzędu lub decyzje podejmowane dla osiągnięcia doraźnych politycznych korzyści - minie. Ale nie minęło - mówił Zbigniew Zarębski, przewodniczący Rady Powiatu wielickiego. Przypomniał też słowa Jana Pawła II: że nie wystarczy zmiana systemu, bo przede wszystkim trzeba zmienić sposób myślenia ludzi - aby zrozumieli, co znaczy słowo odpowiedzialność. - Zaczynaliśmy tworzyć samorząd, opierając się na uczciwości; potem było z tym różnie. 15-lecie to zapewne okres święcenia triumfu, ale powinien to być również czas na rachunek sumienia i zadanie pytania: ile uczciwości jest w naszych działaniach, a ile politycznej gry? Warto to święto wykorzystać do przywrócenia idei z czasów pierwszej kadencji samorządowej. Jesteśmy to winni tym, którzy nas wybrali - _zaznaczyła Aleksandra Ślusarek, radna powiatu wielickiego. Tekst i fot.: (JOL)
Powiedzcie mi, jacy święci za co odpowiadają. Wiem, że np. przed podróżą należy pomodlić się do św. Krzysztofa. A do kogo, gdy są sprawy beznadziejne? Jeżeli chodzi o coś, co się zgubiło? O problem z rodziną? W ogóle, wypiszcie co wiecie..
Wydałem z siebie ciężkie westchnięcie człowieka skrajnie zmordowanego życiem, po raz setny już spoglądając na wyświetlacz telefonu, gdzie zgrabne cyferki wskazywały dokładnie godzinę piętnastą dziesięć. Zirytowany do granic możliwości zeskoczyłem z murku na którym przesiadywałem, po czym nieśpiesznie skierowałem swe kroki w stronę domu. Fakt, obiecywałem, że zaczekam na Kasa, lecz w tej sytuacji nie mam zamiaru siedzieć tu dłużej i myśleć kiedy łaskawie znajdzie swojego kochanego węża, który stwierdził, że kolejny raz zwiedzi szkołę i okoliczne kible. Wyjąłem z kieszeni spodni słuchawki, które podłączyłem do telefonu puszczając pierwszą lepszą piosenkę, mając jedynie nadzieję, że pomoże mi szybciej znaleźć się w domu. Mimo tego, że od rozpoczęcia roku szkolnego minęło trochę czasu ja nadal nie mogę przyzwyczaić się do porannego wstawania i teraz jedyną rzeczą o której marze po powrocie do domu jest przytulenie poduszki aż do wieczora. Wtedy też nie muszę robić obiadu, więc Kas albo czyni to sam dla siebie, albo po prostu chodzi głodny. Bynajmniej mnie śpiącego wtedy mało to interesuje. A w tym samym czasie w pewnym drewnianym domku pośrodku gęstego i ciemnego lasu ktoś postanowił znaleźć swoje tymczasowe schronienie przed światem zewnętrznym. A kim była ta osoba o dość specyficznych nawykach? Mną, a dokładniej tym, który zawsze zbacza z wyznaczonych ścieżek niefortunnie narażając się na gniew bliźniaczej siostry. Westchnąwszy ciężko oparłem swoje plecy o zimną fakturę ściany, opuszczając bezwładnie ręce wzdłuż ciała. Poczułem jak do moich palców zaczyna napływać krew, a ich koniuszki w irytujący dość sposób coraz to mocniej pulsowały. Zaciskając dłonie w pięść, a następnie rozluźniając je - nadsłuchiwałem, mając wrażenie, że dochodzą do mnie każde, nawet najdrobniejsze szmery. W momencie w którym do mojej świadomości zaczęły dochodzić przerażające fakty, iż nie mam w sumie pojęcia do kogo należy domostwo w którym się znalazłem, ani gdzie są jego właściciele moje serce coraz szalenie obijało się o żebra. Chociaż... Skoro nie miałem pewności do kogo należy dom, nie miałem też pewności, czy w ogóle do kogoś należy. Może jest pusty? Może właściciele już dawno się wyprowadzili? Domyślałem się, że zdążyłem jedynie przejść przez jeden pokój, nawet dokładnie nie badając faktury przedmiotów. Teraz zupełnie nie miałem pojęcia, gdzie się znajduje. W jednej chwili zacząłem nawet żałować tego, że odłączyłem się od Alex. Znając życie nie będzie czekało mnie miłe powitanie z jej strony, gdy wreszcie raczy mnie znaleźć. O ile będzie miała na to nerwy. Zdjąłem z uszu słuchawki i pozwijane schowałem do torby, nie mając na uwadze to, że ich kolejne rozplątywanie może nie skończyć się happy endem i wyjąłem z kieszeni klucze, które włożyłem w zamek. Lecz ku mojemu zdziwieniu drzwi... były Co do cholery? - mruknąłem pod nosem, krzywiąc się nieznacznie. Wychodziliśmy z domu do szkoły razem, drzwi zamykałem ja. Musiałbym chyba być idiotą, żeby nie pamiętać tego, co robiłem dosłownie parę godzin temu. Dałbym sobie uciąć rękę swoją i Kasa, że zamykałem dom. Wziąłem dwa głębokie, uspokajające wdechy i ostrożnie postawiłem nogę za próg, coraz to bardziej zagłębiając się w odmęty domostwa. Jeśli jakiś włamywacz postanowił zrobić popołudniowy obchód miałem zamiar kulturalnie pokazać mu, gdzie są Kto tu jest!? - krzyknąłem, rozpalając dłoń niebieskim ogniem. Właśnie w tym momencie poczułem jak życie brutalnie wdeptuje mnie w podłogę, gdy do moich uszu dotarł czyjś głos, na pewno nie należący do tych miłych osób, które witają chlebem i tańczącymi dziećmi w strojach ludowych. Chociaż... Musiałem przyznać, iż głos ten był mi skądś znajomy, lecz jak na złość nie mogłem przypomnieć sobie kim był jego właściciel, a co gorsza... jak wyglądał...- Hej, nie chcę kłopotów! - odkrzyknąłem, unosząc ręce w poddańczym geście jakby mając nadzieję, że to w czymś pomoże. Prychnąłem pod nosem, wolnym krokiem kierując się w stronę z której dochodził ów głos, a idąc drogą dedukcji - właśnie z Nie chcesz kłopotów, ale właśnie je maaaaAAAA!- AAAAAAAAAAAA!W tym właśnie momencie z dostatku wrażeń zamachnąłem się ręką kierując smugę ognia prosto w intruza, który moim skromnym zdaniem bardziej przypominał bezdomnego ducha, na którego sam widok o mało co nie dostałem zawału. Bo kto normalny nosi w tych czasach bandaż na oczach? Ale... Stop. Bandaż? Nagle jakby mnie olśniło. Mój mózg wreszcie zaczął pracować normalnie odrzucając na bok resztki stanu zawałowego i przypomniał mi o pewnej postaci znanej mi z dzieciństwa. Te same wiecznie rozmierzwione przez wiatr brązowe włosy, oczy których nigdy nie widziałem... Ale czy to możliwe? O Jezu...- Unik! - krzyknąłem, w ostatniej chwili powalając na ziemię chłopaka, zanim ogień zdążył wypalić mu w klatce pokaźnych rozmiarów przewiewną dziurę, po czym bez ceregieli spytałem: - Alex? Umarłem, umarłem, umarłem, umarłem, umarłem. Nie jestem Alex, jestem świętym duchem, umarłem... Ej, przecież ja i tak już nie żyję. Hehe, tak bardzo nieśmieszne....- A kto pyta? - zagadnąłem niepewnie. - Jeśli masz mnie zamiar zgwałcić to nie moje ciało, więc nie mam pojęcia kto tam je dotykał - zaśmiałem się nerwowo, próbując zrzucić z siebie napastnika, lecz moje próby skończyły się marnie i dostał on tylko w twarz. - Um... Ale wiesz co, wydajesz mi się znajomy po głosie. Zabijcie to zanim ja to zrobię...- Ugh... - jęknąłem męczeńsko, przejeżdżając sobie łapą po twarzy. - Naoki. Kojarzysz, idioto? - dodałem, odsuwając się od chłopaka na względną Naoki? - mruknąłem, podnosząc się do pozycji siedzącej, jakoś za bardzo nie mogąc uwierzyć w to co słyszę. - Tamten Naoki wydawał się jakoś milszy, bardziej niezrównoważony psychicznie...- A wyprowadzić ci zęby na spacer? - Naoki, stary! Jak dobrze cię widzieć! - uśmiechnąłem się szeroko nie chcąc narażać swojego nieżycia, w jedną chwilę nagle poważniejąc. - Musisz nam pomóc. Ty i Kasene musicie nam Pomóc? - zdziwiłem się. - Niby w czym? Poza tym oczekuję wyjaśnień. Zniknęliście z Alex lata temu bez słowa wyjaśnienia, teraz nagle ty zjawiasz się w moim domu i oczekujesz Naoki... Ja nie żyję...
Paszport to dukument, o który należy bardzo dbać. Nie tylko pod względem fizycznym, ale przede wszystkim warto pamiętać, alby nie znalazł się w niepowołanych rękach. Istotne jest, aby wiedzieć jak postąpić jeśli jednak zdarzy się taka sytuacja. Co należy zrobić jeśli znajdziesz czyjś paszport? Zgubiłem, skradziono mi paszport.
›Nie wiesz, gdzie są twoje okulary? Look pomoże je znaleźć! 08:10Look to sprytny gadżet, dzięki któremu można zaoszczędzić czas tracony na poszukiwanie zagubionych jak to dobrze, że technologia rozwija się tak dopiero teraz. Gdyby Look powstał już kilkadziesiąt lat temu, Tuwim nie miałby tematu na wiersz. Problem Pana Hilarego rozwiązany zostaje dopiero Find your glasses anywhereLook działa jak wszystkie inne “wyszukiwacze” zagubionych przedmiotów - wykorzystuje połączenie Bluetooth ze smartfonem, pozwalając zlokalizować zgubę. Twórcy znaleźli lukę. Mieliśmy już sporo gadżetów zajmujących się odnajdywaniem portfeli czy kluczy, ale jednak nikt nie pamiętał o okularach. Do to dodatek doczepiany do okularów, dzięki któremu smartfon może je odnaleźć. Wprawdzie muszą znajdować się w odległości do 15 metrów, ale to raczej nieduży problem - w mieszkaniu na pewno będą w Look jest przede wszystkim rozmiar i dopasowanie do różnych oprawek. Twórcy przygotowali cztery warianty, więc każdy powinien znaleźć coś dla swojego też wersja dla osób nie używających smartfona - ze specjalnym “pilotem”.Look na IndiegogoLook kosztuje na portalu Indiegogo 29 dolarów lub 39 za wersję “nie dla smartfona”. Niedużo jak na rozwiązanie paniki pojawiającej się po zorientowaniu się, że zgubiło się okulary.
. 463160470325113386496362
